W „Trans-Atlantyku” Witold Gombrowicz bezkompromisowo opisał grupę polskich emigrantów w Argentynie z czasu wybuchu II wojny światowej. Jego prześmiewcze, gorzko-zgryźliwe spojrzenie na rodaków zasadniczo odbiega od hurrapatriotycznych tradycji, jakimi dotąd karmiła nas literatura. Proza „Trans Atlantyku” groteskowo odwzorowuje początek argentyńskiej drogi życiowej autora. Zaproszony do udziału w inauguracyjnym rejsie transatlantyku MS Chrobry dopłynął do Buenos Aires 21 sierpnia 1939 roku. Kilka dni później statek wrócił do Europy, jednakże bez pisarza. Witold Gombrowicz to pisarz, którego twórczości czas zdaje się nie imać. Przeciwnie, umiejętnie odczytany „Trans-Atlantyk” jest niezbędny jako zwierciadło, w którym szczególnie wyraziście rysują się nasze nie zawsze najmilsze narodowe cechy, fobie czy manie. Pisarz podsuwa nam lustro, żebyśmy

się w nim mogli przejrzeć, i ręka mu nawet nie drgnie.